Lubieniecki Zbigniew (1930- )
Łowca
Zbigniew Lubieniecki,
jako dziecko, wraz z matką i rodzeństwem zostaje zesłany na Syberię,
przeżywa ciężkie lata na wschodzie, a tuż po wojnie trafia na Ziemie
Zachodnie koło Szczecina. Rozczarowany nową Polską nieletni jeszcze Lubieniecki
podejmuje wówczas samotny bunt przeciwko nowej sowieckiej okupacji.
Prywatna wojna na śmierć i życie jest też aktem odwetu za krzywdy całej
swojej rodziny. Jest to pierwsza tego typu wspomnieniowa opowieść
czasach tuż po wojnie - o balansowaniu na granicy prawa i bezprawia oraz
przeciwstawianiu się bezkarności stacjonujących w Polsce sowieckich
żołnierzy - dosłownie z bronią w ręku. Opowieść jest o chłopcu, który
trafia na Wschód, na zsyłkę, tuła się z matką i siostrami w straszliwych
warunkach, jest niemiłosiernie bity przez rówieśników. Staje się
"bezprizornym" dzieckiem-złodziejem działającym w grupie, w parze lub
samemu. Zaprzysięga zemstę Sowietom za krzywdy. Broni się, katuje innych
w walce. Wyjeżdżając na Ziemie Zachodnie zabija któregoś ze swoich
prześladowców. Wylądowawszy pod Szczecinem poluje na okazję, by
zbłąkanych, pijanych lub po prostu nieuważnych żołnierzy sowieckich
zabijać znalezioną w lesie bronią. Działa sam, w tajemnicy. Wreszcie
trochę dorasta i zdaje sobie sprawę z tego, że i tak w ten sposób nie za
wiele zmieni i przestaje "polować". Cała akcja toczy się w czasie, w
którym autor ma 13-17 lat. [ksiegarnia.pwn.pl].
Przejdź do naszego katalogu
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz